yazmalamak ( 15 nisan 2007)

-ilk blog yazımdır. bi an notların arasından çıktı. noktasına dokunmadan paylaşayım dedim, bana nostaljik geldi. sana nasıl geldi?

farkettim ki küçük boşluklarda insan (ben) hemen düşüncelere dalıyor. ( her nescafe için su kaynatışımda o küçük boşlukta düşünmeye başlarım. sonra nescafeyi yaptığımda yazmaya başlarım. hep bu fütursuzca düşüncelerimden bahsetmek istemişimdir yazarken...) ( ki nescafesiz yazamama problemimi sanırım şimdi çözdüm; öncesinde düşünmem gerekliymiş.) [ama işin acayip tarafı o nescafeyi alır, sonra kalemi kağıdı toparlayıp yazmaya başladığımda düşüncelerimi aynen yansıtamam yada farklı şeylerden bahsederim gibi gelir. mesela şimdi: "düşünüyorum, öyleyse varım" cümlesi geçti aklımdan. bu da apayrı bişidir. yazarken yada yazmaya çabalarken başka şeyler düşünmeye başlarım. tıpkı benim bu cümleyle var oluşumu kanıt çabam gibi. düşünüyorum, öyleyse varım ; kanıtı yazdıklarım...] (nasılda kafiyeli oldu ) -kafiye olsun die ööle dedim zaten- ( e o zaman yazmazsam düşünüyo olmaz mıyım derim sonra kendime bu uzaaaar gider.. ) (neyse konuma geri döneyim)

Bu küçük boşluklardaki olası düşünceler zorlar bazen insanı. ( ki aslında en çok zorlandığım konu yazmak galiba... yazmak aniden gelir çünkü, kanser yada bi öksürük koması gibidir; aniden gelir sarar insanı ve o anda yazmadan duramazsınız. [öksürük koması ne lan?] vücudundaki her parça ona konsantre olur ve sadece ona odaklanır. beynin uyuşmuş gibidir)

{ ( M.J.'nin yaptığı kafa hiç bişiye değişilmez, hiç bişi yoktur etrafta, yani vardır da algılamzsın, algılarsın da takmazsın. önemli olan senin var oluşundur. bu açıdan biraz da cocoyu andırır sanki. ama bu daha bir kör eder, yürürken yolun önemi yoktur sanki yollar geçeraltından sen beklersin. [beyin uyuşması böyle bişidir seni denyo. az önce " beyn uyuşması ne ola ki?" diye sorduğun sorunun cevabıydı bu parantez]) } (beyin uyuşması da öyle acayiptir ki tıpkı MJ gibi. bacakların yoktur yada nasıl oturduğunun önemi, altındaki koltuk, önündeki masa hatta elini bile algılamazsın yazarken, çıkan kamburunu da... kalemi beyn gücüyle oynatıp istediklerini yazdırıyorsun gibidir. Ve yine; yazmak beyn uyuşması gibidir. )

İnsan da zorluklarla mücadele için yaşar. ( tıpkı benim şimdiki yazma mücadelem gibi.) ( ama iyi kötü olcak galiba be 3. cümleyi bitirdim )

Ve zorluklara ramen yaşam güzel şey (mi?)dir.

(olabilir... bazen, belki... kesin kimi zaman, galiba, evet...) (tüm zorluklara ramen ben de şimdi yazıcam lan! ) [bi gün çıkacak olma ihtimali olan, olası kitabımın backround fikirlerin saptırıp, karıştırıp, harmanlayıp, evirip çevirip ( kimi zaman parantez içi ve dışında - ki başka yer kalmıyo zaten-) burda yazmaya karar verdim]

(yazdıklarımı okumak isteyen ve şiddetle bekleyen arkadaşları öptüm kokulu kokulu bkz: http://sozluk.sourtimes.org/show.asp?t=kokulu+opucuk) ( gerçi yazılarımın bi kısmını bilenler şok olabilir bu tarzda okuyunca onlara diorm ki: sakin olun canlarım. bu sadece can sıkıntısı) {böylece ilk bkz'ımı da vermiş oldum, hayırlara vesile olsun inşallah} {ikinci hayırlı olsun da ilk paylaştığım bu saçmalayarak yazma çabalaması için (yazmalamak diyebiliriz diye düşündüm bi an şimdi. öyle aniden geçti içimden)}

[ama şimdi akıl karışıklığına müsade etmemek için ilk yazımın parantez içleri çıkartılmış özetini aşşağı yazıyorm:]

Farkettim ki küçük boşluklarda insan hemen düşüncelere dalıyor.

bu küçük boşluklardaki olası düşüncelerse zorlar bazen insanı...

insan da zorluklarla mücadele için yaşar

ve zorluklara ramen yaşam güzel şey (Mi?)dir.

( ha bide kapanış cümlesi lazım tabi)

yoksa herşey bir yana mı?

(yoksa) hepimiz yalnızca ölmek için (mi?) yaşıyoruz ?...