boşluk, bir var olma hali

 boşluk, bir var olma hali mi? diye sordum kadehe.. 

dedi ki, "çok içiyorsun.. ve unutma her John ölümü tadacaktır."

devam etti, "bu içimdeki boşluğu doldurmasan, kadeh olmanın ne anlamı var?"

bak, "kadeh oldum, elden ele verildim.."

sonra çevirdim kadehi tersine, boşaldı içi,

"dediği"n gibi yaptım, fakat manası kalmadı. 

vurdum yere kadehi.

Kırdım

öldü ama zihnimde dirildi sonsuza..

farkettim ki,  "her şeyi bir arada tutan şey boşlukmuş"

sıkıldı canım.. 

en az üç kere tekrar ettim,

her tekrar ettiğimde, ufuktan bir adım uzaktaydım,

bir o kadar yakın, ama hep bir adım ötesinde ufkun..

3. yeniden kırılma...

başladığında oradaydım..

bu bir hüsran,, bu çöküş, yıkım, kayboluş..

bir afet, bir yeniden doğuş..

bu bir baykuş, avını izliyor, 

karanlık,

gözleri parlıyor, yalnız..

çöken binayı izliyor, hava kabarcıklarıyla insanın betona verdiği şekli,,

binayı, çöküşünü..

milyonlarca küçük parça,

artık iç içe.

yıkıntının ortasında, bir insan silueti,

sanki bir kara delik,,

yavaştan hızlıya içine çekiyor hepsini.

yutuyor öğüterek, moleküllerine ayırarak.

tekrar milyarlarca küçük parçalar.. 

Trilyonlarca.. sonsuzca yapıdalar.. 

sayısı yok. 

ve olasılıklar,

"olasılıklar karadeliği",, tüm parçacıkları yutup, şişip patlıyor.

bir hadron çarpışması gibi..

ısı çıkıyor açığa, yuvadan sıcak.

ışımalar, evrenler, yuvalar, milyonlarca..

çocuklar, hava ve su...

havaya ve suya karışıyor siluet ve bina.

çocuklar olduğu gibi öylece..

yıkımdan sonra, 

her şey, havaya ve suya..

okyanusa düşen adam gibi..

en-el hak diyen adam gibi..

hiç insan gibi..

taş gibi..

orman ve ağaç gibi...

çocuklar olduğu gibi öylece..